In Nederland hebben ze voor het eerst de verkiezing van het mooiste natuurgebied van het land georganiseerd. Dat er bij onze noorderburen prachtige natuur te ontdekken valt, heb ik al herhaaldelijk mogen ervaren. Het was dan ook met veel belangstelling dat ik uitkeek naar de uitslag.
Mooie wandelingen, daar hebben we een zwak voor. Toerisme Provincie Antwerpen ook. Zij gaan elk jaar op zoek naar de mooiste wandeling in de provincie en die mag dan een jaar lang de titel dragen van Wandeling van het Jaar. Dit jaar gaat de trofee naar de Hobokense Polderwandeling.
Het grote bord op straat met de letters GENT wekt meteen de aandacht. Zeker omdat het ook de weg wijst naar een tof terras. Je verwacht zo’n naam ook niet direct voor een horecazaak vlakbij het Vondelpark in Amsterdam. Bovendien zat ik drie jaar op kot in Gent.
Ik krijg hier een studie voorgeschoteld die ik je niet wil onthouden. Ze werd me bezorgd door de VITO in Mol, de Vlaamse Instelling voor Technologisch onderzoek. De instelling werkte mee aan een internationale studie met voor actieve Happy Weekenders opmerkelijke resultaten. Wie geregeld de fiets neemt, bijvoorbeeld om naar het werk of op weekend te gaan, weegt gemiddeld 4 kilo minder dan een verstokte automobilist.
Een horecazaak die zichzelf ‘boscafé’ noemt, heeft bij mij sowieso al een streepje voor. In het geval van ’t Hijgend Hert is die naam ook geheel terecht. De kroeg ligt te midden van het bos. Je auto laat je achter op een parking en de laatste 200m ga je te voet.
Voor een toeristische reportage toerde ik met de fiets rond in Zeeuws-Vlaanderen, meer bepaald in de kustregio. Ik was er op zoek naar leuke dingen om over te schrijven en vroeg links en rechts wat na. De beste manier trouwens om interessante plekjes te ontdekken.
Al ooit van Tiengemeten gehoord? Ik ook niet. Tot schipper Peter erover sprak tijdens de voorbereiding van een zeilweekend. Op de kaart is het eiland niet groter dan een stuk van 2 cent. Of misschien zelfs maar van 1 cent. Maar... er is wel een haventje. “En daar kunnen we aanmeren”, wist Peter. Zo gezegd, zo gedaan.
Daar sta je dan. Midden de velden, het bos of de duinen. Een lekke band. Dé verschrikking – nu ja – voor elke fietser. Dat is weldra verleden tijd als het aan Sven Wilms ligt. Ik kwam deze jonge Kempense ondernemer onlangs tegen op een workshop over creatief ondernemen en hij vertelde me dat hij de licentie had verworven voor de Benelux en Frankrijk voor fietsbanden die nooit meer lek gaan.